Windribbels. Ripples, in het Engels. De zee maakt ze op het strand, wanneer het water zich terugtrekt bij eb. De wind maakt ze in het stuifzand in de duinen.
Op een heel winderige dag op het strand van IJmuiden zag ik hoe ze ontstonden. Midden in het stuifzand probeerde ik de structuur van de ribbels te veranderen. Ik tekende op de hoge helling van de ribbel de contouren van een klassiek oog, zoals een houtsnijder die zou snijden. Zo’n oog kan heel spontaan ontstaan onder water, wanneer er een lichte golfslag is en mensen het vaste patroon ongemerkt verbreken, door over het zand te lopen. Op het strand bleef mijn plan maar heel even bestaan. De wind joeg met het stuifzand de ribbels al heel snel weer in een meer natuurlijke vorm. Ik zag het getekende oog voor mijn eigen ogen verdwijnen.
Onbereikbare duinen
Windribbels roepen bij mij ook herinneringen op, aan het brede strand bij Haamstede, bij duinovergang Verklikkerpad. Wanneer de zee zich terugtrekt ontstaat daar een enorme zandvlakte. Waarschuwingsborden vertellen toeristen: Pas op! Toch komen er regelmatig mensen in levensgevaar, overvallen door de opkomende vloed, die verborgen geulen snel doet volstromen, waarna de veilige duinen ineens onbereikbaar worden.
Ik heb lang nagedacht of ik dat patroon van die ribbels in lindehout zou kunnen snijden. Dat bleek uiteindelijk makkelijker dan ik had gedacht -of misschien had ik er lang genoeg op gestudeerd. Ik koos voor een wat wilde, onregelmatige vorm, die je soms ook tegenkomt. Ik wilde dat ‘zandoog’ er onopvallend in verwerken, aan de zijkant, als een dubbele bodem, die de meeste mensen zal ontgaan.
Maanlicht in het natte zand
Later ga ik op groot formaat, misschien in eikenhout, een wat meer regelmatige structuur van zandribbels uithakken. Ook weer met volle maan, die weerkaatst wordt in het natte zand? Misschien. Het is wel extra belangrijk dat dit beeld dan mooi in het zonlicht hangt, zowel voor de schaduwwerking van de zandribbels als voor het glanzen van het laagje bladgoud.
